پایان نامه مقایسه ی تأثیر تمرین های پلایومتریکی در آب و خشکی بر توان بی هوازی ناجیان غریق

پایان نامه تربیت بدنی با موضوع مقایسه ی تأثیر تمرین های پلایومتریکی در آب و خشکی بر توان بی هوازی ناجیان غریق

مقدمه :

بهبود در رکوردهای ورزشی مدیون پژوهش های متخصصان در زمینه های مختلف تربیت بدنی و علوم ورزشی است. یکی از این زمینه ها که پژوهش های بسیاری نیز در آن صورت گرفته، علم تمرین وابسته به فیزیولوژی ورزش می باشد.

ورزشکاران و قهرمانان رشته های مختلف ورزشی با توجه به ماهیت رشته ورزشی خود از نظر عوامل مختلف آمادگی جسمانی و حرکتی دارای نیازها و اولویت های ویژه ای می باشند.

به عبارت دیگر، هر یک از رشته های ورزشی به یکی از عوامل قدرت، استقامت، توان، انعطاف پذیری، سرعت و یا تلفیقی از آن ها نیاز دارند که با توجه به نوع رشته ورزشی با یکدیگر متفاوتند .

قدرت عضلانی، پایه و اساس برنامه های بدن سازی و آمادگی جسمانی بوده که در رشته های مختلف ورزشی جایگاه خاصی دارد. به عنوان مثال: در رشته ورزشی شنا و نجات غریق علی رغم نیازی که به عامل قدرت احساس می شود، عامل سرعت در اولویت بعدی قرار می گیرد .

یکی از مهم ترین عوامل موفقیت ورزشکاران در رشته های سرعتی، برخورداری از توان بی هوازی و سرعت عکس العمل بالاست. از آنجا که فعالیت هایی نظیر شنای سرعت، وزنه برداری، دوومیدانی و به طور کلی ورزش­های سرعتی نیاز به تولید نیروی بیشینه عضلانی دارند، برای تامین انرژی موردنیاز خود شدیداًً به دستگاه فسفاژن (آدنوزین تری فسفات- فسفوکراتین) متکی هستند. تمرین های سرعتی بی هوازی علاوه بر کسب قدرت، با ایجاد تغییراتی در کارایی حرکت، ظرفیت انرژی زایی هوازی و ظرفیت تامپونی، باعث بهبود در اجرای مهارت شده و در رویدادهای ورزشی که فوق العاده بی هوازی هستند، خستگی را به تعویق می اندازد

یکی از بهترین شیوه­های افزایش توان بی­هوازی در رشته­های سرعتی، تمرین­های نسبتاًًً جدیدی به نام پلایومتریک است است . این تمرین­ها اولین بار توسط والری بورزوف از قهرمانان رشته­ی دوومیدانی اجرا شد و منجر به رسیدن وی به عرصه­ی قهرمانی در دوومیدانی گردید و سپس، پژوهش­های بیشتری در جهت تأثیر این شیوه­ی­ تمرینی در سایر رشته­های ورزشی نیز شروع شد . اصطلاح پلایومتریک اولین بار در سال 1975به وسیله­ی فرد ویلت ، یکی از مربیان دوومیدانی به وجود آمد که از دو واژه­ی پلایو + متریک به معنای فزایندگی قابل ارزیابی گرفته شده است.

مزیت این نوع تمرین­ها در این است که موجب آمادگی دستگاه عصبی- عضلانی می­شود و در نتیجه به ورزشکار اجازه می­دهد تا در فعالیت­هایی که همراه با تغییر جهت هستند، به شکل نیرومند و سریعی عمل کند. ورزشکاران رشته­هایی مثل: بسکتبال، والیبال، دوهای سرعت، پرش ارتفاع، اسکی، شنا و سایر ورزش­هایی که به توان بالایی نیاز دارند، از این نوع تمرین­ها بسیار سود می­برند. از مزایای دیگر تمرین­های پلایومتریک، نوع حرکت­های آنست.

در این روش تمرینی، حرکت­هایی چون : لی­لی کردن، پریدن، جهش با یک پا، جهش با هر دو پا و تاب خوردن وجود دارد که آموزش و یادگیری آن­ها نیز بسیار آسان است

از طریق این تمرین­ها ورزشکار قادر خواهد بود انقباض درون گرای قوی­تری را پس از انقباض برون گرا اعمال کند. از این­رو با توجه به این­که تمرین­های پلایومتریک منجر به افزایش توان می­شود، نقش این شیوه­ی تمرینی در مهارت­هایی مانند شنا و نجات غریق که عامل توان در آنها نقش اصلی را ایفا می­کند مورد بررسی قرار گرفته و مشخص شده که این تمرین­ها در بهبود رکورد و پیشرفت ورزشکاران مؤثر است .