انسان خود را می سازد(روانشناسی) اثر گوردن چایلد

---

مجموعه آیا می دانید؟

اگر نگوییم بهترین، یکی از بهترین سرگرمی ها خواندنِ همین آیا میدانید ها و دانستنی ها و برترین ها است. اصل اکثر این ها هم متاسفانه به زبان انگلیسی است طوری که میتوان سایتهای بسیاری
را یافت که ارائه دهنده این سرگرمیها به بهترین شکل و با بهترین گرافیکها و البته به زبان انگلیسی هستند. اما در همین چند سال گذشته تعداد زیادی از آن ها به زبان فارسی ترجمه شده و کتاب
هایی هم از آن ها چاپ شده است. در این کتابچه مقداری از آن ها را جمع آوری و ارائه کرده ایم که بعضی هایشان هنوز هم جدید و خواندنی هستند. به خاطر تالیفی بودن آن، باید بگوییم که بعضی
از آن ها ممکن است درست نباشند یا به اشتباه ترجمه شده یا اشتباه تایپ شده باشند. اما با این حال اکثر آن ها درست و قابل قبول می باشند و نمی توان از آن ها دست کشید. نکته دیگر اینکه

مالون می میرد

مالون در زمانی که در انتظار مرگ است تنها کاری که انجام می دهد نوشتن در یک دفترچه است؛ و این دفترچه در واقع همان کتابی است که خواننده می خواند. مالون شروع به داستان گفتن برای خود می کند و با طرح خلاصه ای از داستان هایی که می خواهد برای خود بگوید ادامه می دهد، که عبارت است از داستانی درباره یک زن و یک مرد، یک حیوان(احتمالا یک پرنده) و یک شیء (احتمالا یک سنگ) و به این ترتیب او خواننده را وارد بازی خودش می کنداشاره: ساموئل بکت در ۱۹۰۶ در "فاکس راک" دوبلین به دنیا آمد. در ۱۹۲۸ در پاریس با جیمز جویس آشنا شد و به حلقه ی او پیوست. پیش از جنگ جهانی دوم دو مقاله درباره آثار جویس و پروست، یک مجموعه داستان، رمانی به نام مورفی و دو مجموعه شعر منتشر ساخت. اما شکوفایی ادبی او مربوط به بعد از جنگ جهانی دوم و سال های ۱۹۴۶ ۱۹۵۳ می باشد. در این دوره رمان های وات، مولوی، مالون می میرد و نام ناپذیر را به رشته تحریر درآورد و با اجرای نمایش نامه ی در انتظار گودو در سال ۱۹۵۳ به شهرت جهانی رسید.

سال های بعد از این، سال های سکوت ادبی اوست که در آن ها بیشتر به نوشتن نمایشنامه های رادیویی و تلویزیونی پرداخت. در فاصله سال های ۱۹۵۶ تا ۱۹۵۹، بکت منحصرا به نمایشنامه نویسی پرداخت و نمایش نامه های دست آخر، آن چه فرو می ریزد، آخرین نوار کراپ و اخگرها را نوشت. در سال ۱۹۶۰ رمان این طور است را منتشر کرد و در سال ۱۹۶۹ به دریافت جایزه نوبل ادبیات نائل آمد، اما از سفر به استکهلم خودداری کرد. ساموئل بکت در سال ۱۹۸۹ در گذشت.

مالون، راوی اول شخص داستان مالون می میرد در یک اتاق روی تختی دراز کشیده است و منتظر مرگ است. مرگ به عنوان محور اصلی داستان با نام خود داستان شروع شده و در اولین جمله ی کتاب با قدرت خود را نشان می دهد :

"بالاخره، علی رغم همه چیز، به زودی بی سر و صدا می میرم."

این مرگ نمای کلی داستان است که تا انتها خواننده را همراهی می کند. مالون در تمام طول داستان روی تخت خود دراز کشیده است و از جای خود حرکت نمی کند. همان جا می خورد و دفع می کند. غذایش را دستی کنار در می گذارد و او با عصای بسیار بلندی آن را به طرف خودش می کشد و می خورد. با سطل دفع نیز همین کار را می کند و به قول خودش : "آن چه اهمیت دارد خوردن و دفع کردن است. بشقاب و لگن؛ قطب ها این ها هستند، بشقاب و لگن."

در زمانی که در انتظار مرگ است تنها کاری که انجام می دهد نوشتن در یک دفترچه است؛ و این دفترچه در واقع همان کتابی است که خواننده می خواند. مالون شروع به داستان گفتن برای خود می کند و با طرح خلاصه ای از داستان هایی که می خواهد برای خود بگوید ادامه می دهد، که عبارت است از داستانی درباره یک زن و یک مرد، یک حیوان(احتمالا یک پرنده) و یک شیء (احتمالا یک سنگ) و به این ترتیب او خواننده را وارد بازی خودش می کند :

"حالا این یک بازی است، می خواهم بازی کنم. تا به حال هیچ وقت نمی دانستم چطور بازی کنم. آرزویش را داشتم اما می دانستم که ناممکن است. "

و کمی جلوتر بر این معنی که کل این داستان؛ بازی نویسنده با خواننده است تاکید می کند :

"از این پس دیگر هیچ کاری به جز بازی کردن نمی کنم. نه، نباید با اغراق شروع کنم. اما بیشتر وقتم را از این پس بازی می کنم. بیشترش را، اگر بتوانم."

و به این ترتیب وارد بازی داستان مالون می میرد می شویم و مالون داستان هایش را با داستان زن و مرد شروع می کند و برای این کار داستان ها را با زاویه دید سوم شخص بیان می کند. اگر چه به تدریج با پیشرفت داستان، فضای شخصی او چنان با فضای داستان هایش تداخل پیدا می کند که با تغییر مدام زاویه دید در چند جمله روبه رو می شویم. مثلا هنگامی که مشغول تعریف داستان ساپوست، وارد داستان می شود و به خواننده گوش زد می کند که دارد یک داستان می خواند :

"(سوم شخص، داستان ساپو) همین کافی بود تا اخراجش را موجه کند. اما ساپو اخراج نشد، نه آن موقع و نه بعدها. (اول شخص،مالون) باید سعی کنم وقتی فرصت دارم در خلوت درباره اش فکر کنم و بفهمم که چرا ساپو وقتی کاملا مستحق اخراج است او را بیرون نکردند."

به هر روی مالون داستان ساپو را برای خودش نقل می کند. نوجوانی که حول و حوش خانه زارع خشنی (ساپو خودش در شهر زندگی می کند) به نام لامبرت می چرخد و بودن در طبیعت را دوست دارد و نگرشش نسبت به جهان به کل با نگرش انسان های اطرافش متفاوت و گاه دگرگون است. زمانی که این داستان حوصله مالون را سر می برد او به داستان دیگری می پردازد و در یک لحظه مک من جایگزین ساپو می شود و از این به بعد داستان مک من را تعریف می کند :

"چون ساپو نه، دیگر نمی توانم او را ساپو بنامم، پس بنابراین چون، بگذارید ببینم، چون مک من، این اسم هم بهتر از آن یکی نیست، اما وقت را نمی شود تلف کرد، چون..."

مک من به نوعی ادامه ساپو است و چون زیر باران مانده است و نمی تواند تکان بخورد به نوعی به مالون نزدیک تر می شود، به خصوص که کمی بعد در جایی شبیه تیمارستان به نام ( خانه سنت جان، مرد خدا )بستری می شود. در آن جا از پرستاری های پیرزنی به نام مول، برخوردار می شود و به نوعی عشق را در آغوش سرد پیرزن تجربه می کند. با مرگ مول، لموئل جایگزین او شده و کتاب در جایی به پایان می رسد که لیدی پدال نیکوکار، لموئل و بیماران تحت مراقبت او، از جمله مک من را به سفری تفریحی می برد. لموئل در جزیره ای که به آن رفته اند، لیدی پدال و ملوانان همراهش را به قتل می رساند و همراه بیمارانش به دریا می زنند و همچنان که قایق پیش می رود، مالون به سمت مرگ رفته و کلامش آشفته شده و به تدریج کم رنگ و در نهایت قطع می شود و به عبارت دیگر مالون می میرد :

"یا با مدادش یا با عصایش یا روشنایی روشنایی یعنی هرگز آن جا او هرگز, هرگز چیزی آن جا

دیگر"

آن چه داستان مالون می میرد را جذاب و خواندنی می کند نه طرح داستانی آن (که اساسا فاقد آن است)، بلکه نگرش متفاوت و دگرگون نویسنده به جهان پیرامون خویش و طرح دیدگاه های بعضا فلسفی است. طرح مسائلی از قبیل مفهوم بازی در زندگی، پدیده ی مرگ و تاثیر شگرف آن بر زندگی و توهم انسان از مرگ یا زندگی و آمیختگی این دو، نگرش متفاوت به زیبایی و زیبایی شناسی، یک نواختی زندگی در جهان مدرن و ... هم چنین پرداختن به مفاهیمی چون آزادی، اختیار، عقل و انتخاب، دارایی و مالکیت، حافظه و گذشته، تردید و ...

به عنوان مثال هرگز نباید آن طوطی را فراموش کرد که صاحبش (یک مشاور یهودی) سال ها می کوشد تا به او بیاموزد که بگوید: "در عقل چیزی نیست که از قبل در حس نباشد" و در نهایت طوطی فقط چند کلمه اول را تکرار می کند و می گوید :

"در عـــقل چیزی نیست."

تو همانی که می اندیشی

کتاب صوتی ” تو همانی که می اندیشی” نام شاهکاریست از جیمز آلن که در آن در مورد تصورات و تفکر شما روی شکل گیری شخصیت شما صحبت کرده است.

این کتاب با استواری هر چه تمام تر به اثبات رسانده است که با وجود جثه کوچکش در زمینه تحول خویشتن و خودیاری، ابزاری نیرومند بوده است. شاید به این دلیل که همواره میتوان حقیقت را به زبانی ساده گفت اما چون حقیقت بر زبان آید تأثیرش شگفت و شگرف و ژرف خواهد بود.
 این کتاب بسیار پر انرژی و الهام بخش است.

این سخن که ”هرکس آن‌چنان است که در دل خود فکر می‌کند“ نه‌تنها همه هستی آدمی را در برمی‌گیرد، بلکه چنان جامع است که بیرون می‌رود و بر همه اوضاع و شرایط زندگی‌اش دست می‌نهد. به‌راستی که آدمی، همان است که می‌اندیشد و منش او حاصل جمع تمامی اندیشه‌های اوست.
همان‌گونه که گیاهی که جوانه می‌زند، نمی‌تواند بی‌بذر باشد، هر عملی که از آدمی سرمی‌زند، از بذر اندیشه‌ او، نشأت می‌گیرد و بدون آن بذرها نمی‌تواند پدیدار شود.
کنش، شکوفه اندیشه است و شادمانی و رنج میوه‌هایش. از این‌رو، آدمی ثمره‌ شیرین و تلخ کشت خود را درو می‌کند.
اندیشه ذهن، ما را آفریده است. آن‌چه هستیم، با اندیشه، پرداخته و بنا شده است. اگر ذهن آدمی از اندیشه‌های پلید، آکنده باشد، به درد گرفتار می‌آید.
اگر آدمی در پاکیِ اندیشه، تاب آورد؛ بی‌شبهه، شادمانی هم چون سایه به دنبالش می‌آید.
آدمی توسط خودش آباد یا ویران می‌شود.
در زرادخانه‌ اندیشه، خود را نابود می‌کند؛ هم‌چنین ابزار بنای قصرهای بهشتینِ شادمانی، نیرو و آرامش را برای خویشتن می‌سازد. با انتخاب درست و کاربرد راستین اندیشه، آدمی به کمال الهی صعود می‌کند. با سوءساتفاده و کاربرد نادرست اندیشه، به پائین‌تر از سطح جانور، سقوط می‌کند. میان این دو نهایت، درجه‌های منش بی‌شمار هستند و آدمی، سازنده و ارباب آنها است.
از میان همه حقیقت‌های زیبای مربوط به جان که به این عصر بازگشته‌اند و در پرتوی آگاهی قرار گرفته‌اند، هیچ‌یک شادمانه‌تر یا سودمندتر از این وعده الهی نیست که آدمی استاد اندیشه است؛ سازنده منش و آفریننده و شکل‌دهنده وضعیت، محیط و تقدیر.

چگونه می توانید دکتری بگیرید

---