مقاله در مورد شبکه های خودرویی

ارتباط میان خودروها با دنیای خارج و ارتباط میان خودروها در هنگام حرکت، رؤیای قدیمی بشر بوده است و تاریخچه نخستین تلاش‌ها برای تحقق این رؤیا به بیش از چهل سال پیش برمی‌گردد. در آن زمان با نصب یک آنتن روی خودروهای خاصی مانند خودروهای پلیس یا اورژانس و تنظیم‌کردن آنتن‌ها روی یک فرکانس خاص در یک محدوده جغرافیایی، سعی می‌کردند یک ارتباط رادیویی و شبه تلفنی را ایجاد کنند. در سال 1999 کمیسیون ارتباطات فدرال ایالات‌متحده (FCC) با تصویب استانداردها و پهنای باند لازم برای ارتباط خودروها با تجهیزات ثابت کنار جاده، عملاً فاز جدیدی از شبکه‌های بین خودرویی را ایجاد کرد که این حرکت با تصویب استاندارد DSRC[1] در سال ‌2003 تکمیل شد. در این استاندارد پهنای باند 5,9 گیگاهرتز به ارتباطات بین خودرویی اختصاص یافته است و روی این فرکانس بین هفت تا ده کانال (5,850 گیگاهرتز تا 5,926 گیگاهرتز) تعریف می‌شود که یک کانال به صورت ویژه به افزایش ضریب امنیت خودروها و سایر کانال‌ها به کاربردهای خاص، اختصاص یافته است.  پس از این رخدادها، انواع ارتباطات میان خودروها براساس فناوری‌ها و زیرساخت‌های متفاوت مطرح شده و هریک مسیری جداگانه برای توسعه و مجهز‌کردن خودروها به امکانات شبکه‌ای در پیش‌گرفتند. اگر بخواهیم شبکه‌های خودرویی را براساس رسانه ‌انتقال اطلاعات تقسیم‌بندی کنیم، به سه دسته‌کلی می‌رسیم: شبکه‌های مبتنی‌بر امواج رادیویی (Wireless)، مبتنی‌بر مکان‌یابی (GPS) و مبتنی‌بر حسگرها و تراشه‌های داخلی‌تقسیم‌بندی بعدی شبکه‌های بین خودرویی می‌تواند براساس زیرساخت شبکه‌ باشد. در این تقسیم‌بندی سه نوع شبکه کلی سلولی، اختصاصی و موردی داریم.نکته : این فایل توسط File2me نوشته شده است.